شکفته بهار!

کنون که با همه هستی ، روانه ی عدمی
پیاله گیر و مزن بی نشاط و باده ، دمی
هوا ، هوای ِ بهار است و باده ، باده ی ناب
خوش آنکه چون گل ِ خندان دهی به سبزه ، لمی!
به رستخیز ِ خموشان نگر ، که بر سر ِ شاخ
عقیق لاله چو جامی بود ، به دست ِ جمی !
بنفشه ، آن سر ِ موی است و لاله آن گل ِ روی
به خاک ِ پاک ِ عزیزان اگر نهی ، قدمی !
نگاه ِ عاطفه از خاک ِ تیره ، باز مگیر
که تا به زادن ِ دیگر ، جنین این شکمی !
شمار ِ بوسه بیفزای و ، بار ِ غصه بکاه
گر این دو روزه ی هستی ، به فکر ِ بیش و کمی !
مراد ِ ما ، بر و آغوش ِ آن شکوفه تن است
زند چو رگ رگ ِ باران بر آن شکوفه ، نمی
به رغم ِ همسر ِ بدخو ، گرت نهفته بتی است
میان ِ آتش ِ دوزخ ، به غرفه ی ارمی !
غبار ِ غصه بیفشان ، که پیش ِ باد صبا
نه داغ سینه بماند به جا ، نه گرد ِ غمی
به نقشبندی ِ نقاش ِ باغ و سبزه درود
که این نقوش دلا را ، کشیده بی قلمی !
ز شاخ ِ سرو ِ سهی ، بانگ ِ بلبلان ِ سحر
چنان بود که شکر خواب ِ صبح ، با صنمی !
توانگرانه به دلبرفشان ، گرت به کف است
ز سکه سازی ِ گلبرگ ِ نسترن ، درمی
خوش آنکه سنبل ِ مویی ، درین شکفته بهار
نهد ، به گردن ِ جانش کمند ِ خم به خمی !
بهار ِ عمر ِ فریدون گذشت و ، در بر او
دلی نماند که کوبد ، به بانگ ِ زیر و بمی